Kalender

İçim bitti boş hayaller kurduğum için

Sesim çıkmıyor ve susuyorum bu defa için için

Ne denli günahkârım ne denli hak ettim bir hiçi

Gitmek öyle kalender bir eylem oldu bizler için

Şarapla gel bana meydan okur zalimliklerin

Unutmakla tehdit edilmekteyim

Şehrin eteklerinden kanatlanır şimdi bir infilak

Güvercin çetemle umut takibindeyim

Hudut dahilinde hayata sövmekteyim

Bu bir yakıştı üstüme sorma ütüsüz giyinirim

Dürtüsüz bilinirim bilirsin olur silinirim

Ve fakat değildir öyle ben hep ölür dirilirim

Yok olup gitmene hayranım inan şanına durdum

Şansıma vurdum bir tokat şahsıma vurgun

Kahrına dolsun kadehler aklıma yolsun

Hep yürü deyince ve gülümseyiş şeklime sonsun

Gözünün rengi bir bulut şu göğsüme dolsun

Ey neler olurdu bir düşün düşünmek onurdur

Bir garip hale düşen berduşluk sorun mu

Ve kahrolayım bir nefes senden olsa olur mu

Bir kadın bitti bir adam doğdu

Bu kadim karanlıklara evlatlık oldum

Siyaha doydum ey marazından sual olunmayan

Seni bir ömre katıp saçlarından yoldum

♪

Bütün dargın çiçek isimleri gibi adın

Sen yaşamak adına tek bir fotoğraf çektirmenin büyüsü kadın

İşaretledin kendini gövdeme batan yıldızlardan inip

Ötesiz son yolcu kadın öyle büyüdün göz çukurumda dinip

Bende bir yorgunluk hâli yıldız sayıp umutlandığım mı

Hayatın heybesinde bir şiir olup kanıtlandığım mı

Yaşamanın da sızısını biçimsiz bulup ayıplandığım mı

Hangisi benim dengem hangisi nerede nasıl

Beklemektesin o an gerisin geri bir adım atsın

Umudun üzerinde parmak izlerin umudun adı batsın

Söylesene kaç yıldızın hilalisin

Gitmeli buradan bu kent kalabalık ben meskûn mahal firarisi

Hani şu bizim sinemanın önünden geçerken

Sen eteklerini gururuna yeğ tutmuş geçerken

Şarkılar şarkı değilmiş artık senin ardın sıra

Bir tramvay senfonisi giden insan kokusu

Vakur bir serenatmış hiç çiçek satmazmış çingeneler

Orospuları o yağmur ıslatmazmış sen geçerken

Dudak kıvrımında devrik bir tramvay

İnsanlar gülmeleri mahcup

Sen hep o cumartesinin kırmızısı ve kauçuk

Pabuçlarının küçük beyaz türküsü

Seni nereden tutup çıkarsam sen hep öbürküsün

Hani iki çift laf edersin kalbin kuş olur

Hani el tutuşları olur bir kent o zaman kent olur

♪

Aman sen var ol filhakika var ol

Düş aklımdan yeter ki git benden aşka mâl ol

Sen istersen sağ ol ister feda ol

Özümden göçerim ister isen sınırsız bir dağ ol

Elimde istişarelerden başka bir şey kalmadı

Ve sanıyorum ki bunca hata bir tek benim elimde

Kendi hâlime baktıkça görüyorum ki yanmadın

Ve sanıyorum ki bunca hata bir tek benim elimde

Uslanmak için yorulmak gerek diyordum hep

Kursağıma dizildi cümlelerden buket buket

Uzanıp tuttuğun her dal kırılır maalesef

Susanın kaderi makus olur çıkar göçlere

Sabretmek ezber hayattır hayat denilirse

Ama sabretmek iyicedir nedenleriyle bilirsen

Benimki saçmadır anlatsam inan gülersin

Ve bunu anlayamazsın dönüp de giden sen

Istırabımı anlatmak hiç işten değil sen otur dinle

Kimse benimle muhatap değil

Kul ahmak değil bir yerde gözünü açar

Birkaç katreyim naçar kalan benim hep sen değil

Bir yaşım daha kayıp bugün bir yanım daha zayıf fakat

Bir adım daha uzaktasın bir kadın daha yazık

Kitabım daha kalın tabii tiradım daha yalın

Ve de inadımdan sakın benim bitişim daha yakın

Gözünün rengi bir bulut şu göğsüme dolsun

Bir kadın bitti bir adam doğdu

Bu kadim karanlıklara evlatlık oldum

Seni bir ömre katıp saçlarından yoldum