Sokak Lambasından Kaçış

Zayıf,kuru ve umutsuz

Sokak lambaları altında okumaya çalışırken

Sokak lambalarına kafa tutan şu mücahit benim

Sanki bütün jilet darbelerine müsait tenim

Bu yüzden, çığlıklarımı yalnız Hüda dinledi;

Bir de yalnızlar meyhanesinin müdavimleri

Ki sarhoşluğum da terketmeden günaha girmeli

Saat; delirişim,mekan; şehrin en münasip yeri

Suçuma kan ve gözyaşlarım kadar müdahil terim

Öfken hakim olduğunda çağırır mübaşir seni

İçimde bir duruşma salonunun zoraki sessizliği

Ki inan hiçbir kılıç zaman kadar keskin değil

Yıllarca güneş, tenime dokunmuyorken;

Ruhumun çektiği tek tespih şiir

Dört duvar tek bildiğim!

Sevgilim gibi; seyredip, detaylarını ezberledim

Teninde izler bıraktım her gece es vermedim

En uzun bestem benim...

Ve ilk kez bağırmaktan değil, susmaktan yoruldu ses tellerim

Önümü göremiyorum bu karanlıkta

Belki de zor yarınlarım

Belki de son adımlarım

Önümü göremiyorum bu karanlıkta

Belki de zor yarınlarım

Belki de son adımlarım

Durmadan kaçıyorum; evin tüm aynalarından

Pişmanlıklarımla doldurduğum sayfalarımdan

Bir tren misali sadakatle rayda kalırsam;

İnsanlar, omuzlarıma binip bundan faydalanırlar

Durmadan kaçıyorum; puştların sohbetlerinden

Yeni çocukların şu pek yüzeysel hoşbeşlerinden

Milyarlık kıyafetlerinin boş ceplerinden

Çocukken şiirler karaladığım not defterimden

Durmadan kaçıyorum; yalnızlığın depresyonundan

Şöhret ve zenginliğin ışıltılı şu enfes yolundan

Sorunlarla boğuşurken dahi destek sorunlar

Biliyorum, ayaklarım elbet yorulacak

Şimdilik kaçıyorum; geçmişin tüm travmasından

İnsanların Şiir hep tripte sanmasından

Ruhumun kayıp yarısının ismini anmasından

Fakat kaçamıyorum geceleri şu lanet sokak lambasından

Önümü göremiyorum bu karanlıkta

Belki de zor yarınlarım

Belki de son adımlarım

Önümü göremiyorum bu karanlıkta

Belki de zor yarınlarım

Belki de son adımlarım