Lanet / Birinci Monolog

Sahne başladıysa, ölümün kölesiyiz

Amaçsız anla kavrulurken dünyanın neresindeyiz

Ve hiç bilmediğin bi yerde, hiç bilmediğin birinden

Hiç bilmediğin bir şeyler duymak kadar belirsizdi

Yedinci mağaradaydı ışık, kalabalık karışık

Insanlarla rastlaşır da, kaçırdım aklımı

Neresinde bu cümlenin, hangi kelimesine denk düşeriz

Noktayı kim koyar, ne zaman terk ederiz

Titreyen bir dudaktı evren, öpenler öptü

Bakılmaz dendi bize, uzun cübbemizle öldük

Lanetli kömürlük (ah), girersеn çıkamazsın

Aşkın lanetinden ölsen dahi kurtulamazsın

Durduramazdım bu vadinin gücünü

Kurgularla gеçemeyen yaşamda gerçeğin düşüyüm anladığım

Ağlayan tepegözdü damaklarına toprak düştü

Huzurun kardeşiydim, kıskanmadan yapamazdım

Beni benimle hapsetmek

Acıdan başka bir şey değil

Sana ne katar gözyaşım şu

Sana ne katar beynimin kiri

Devamı gelecek elbet

Bu şekil gitmez denilen her şey seni

Ölümle var edecek, şimdi uçurumdasın

Arkanda şeytandan daha korkunç varlıklar; hepsi tenine aç, ruhuna aç

Atlamak zorundasın, yaşamak böyle belki

Sürekli arkandalar, güneşteler belki de

Anlıyorum herkes bir kafeste mahsur kalmış

Ve tek anahtar var, o da tanrının elinde

Beni benimle hapsetmek

Acıdan başka bir şey değil

Sana ne katar gözyaşım şu

Sana ne katar beynimin kiri