Fafnir

Hayat olmayan şeyleri iteceğim

ve öldüğüm zaman aslında yaşamamış olduğumu görmeyeceğim

Hayat narin, elvedandan anladım

Akşamüstü köyün hüznü azdı ben tamamladım

İnsan avladım

Şeytan oldum olası iyi biri

Ve cinler çocukluğumdan birkaç arkadaştı sanki

Alıştım, değirmen döndükçe ve gömdükçe mahfil halkı

Nehrin kıyısında sessizce yürü

Meyan kökleriyle büyü: kan duası

Dışlanış en fazla doğaya olan sevgiyi çoğaltır

Ben bi masaldayım, fafnir öldürmem gerek

İçince şarabımdan ayılmam ve dağılmam gerek

Götürse gövdeyi kan, değişir mi sanki hayat

Bu dağda yürüyüvermem artık bağırmam demek

Vе bir şeyleri büyütmek mi, tam bеnim işim

Kuzgunun sesindeyim, değişice'z kesin

Nasılsa şair ormanındı zati ben yasın

Eğer sen olsaydım yüzüme bile bakmazdım

Ki zaten bakmadın

Aynı dünya, aynı simya, aynı siyahlıktan ne bekliyor

Sence ne bekliyor lordum

Evde kimse var mı, bilmem; ben yokum

Ki zaten yordu beni

Aynı dünya, aynı simya, aynı zamansızlık

Sence ne bekliyor lordum

Yaşamak yasak birkaç kelimeydi, artık unuttum

Başım inatçı ağrılarla dolu, dönüyor

Yürek hiçliğe özlemle tutuşur, yanıyor

Ah, bıktım sayılar varlıklar evreninden

Sonsuzu görüyorum bütün pencerelerden