İnsanlar Havada Uçtu Ama Yerde Öldüler

(İnsanlar havada uçtu ama yerde öldüler)

Ne denli insansam da kelimelerim inançsız

Ne sevincin ne kanın vaizliğini saydım

Yol ayrımından ibaretti zihnimin düşüşü

Şu Temmuz akşamında canıma ne kadar uzaksın

İçime dökme artık gülüşünü

Dünya özlediğimiz kadar yakın göğsümüze

Şimdi bir karıncayı öldürdüğüne ağlamış çocukluğum

Yaşaması için ne gerektiyse yaptım, Ayşe

Bu deniz en başından müsaitti taşmaya

Bu şarkı en başından müsaitti susmaya

Bi' yıldız en başında söylemişti; "Yanmak istemem" dedi

Herkesin gözü önünde attılar aşağıya

Canım en başından müsaitti hançerine

Bitmiyor dualar, bitmiyor bu savaş

Gözünde ölmek istemediğim bir yaşantı saklı

Yine de geceye sırladığım bir infilaktır; aşk

Onarmak değil

Ve baktıkça sana tertemiz bir melek düştü dünyaya

Gülümsedi tanrılar çıldırtan bir gururla

Sen, karanlık ormanlara düşen o yüce ışık

Sen bereketi öpüşlerin bal eden hayat yükümü

Uzakta ol istediğin kadar, kendimden bile yakınsın bana

♪

(İnsanlar havada uçtu ama yerde öldüler)